Бос генерал раскажува за бомбардирањето на Хирошима од перспектива на младото момче, генералот, и неговото семејство. Но, темите на книгата (физичката и психолошката штета што обичните луѓе ги трпат од воената реалност) звучат застрашувачки вистинити денес. Џен и неговото семејство долго време се борат без многу храна, пари или лекови, но и покрај тешкотиите, тие се обидуваат да одржат привид на нормален живот. Возрасните се исцрпени и блиску до очај; децата ги преземаат воздушните напади и гладувањето горе-долу во чекор. Наказава, преживеан од Хирошима, ефективно го прикажува напорот на живеење во оваа средина и покажува како напорите да се остане оптимист во тешки околности понекогаш се манифестираат како маничен, ирационален хумор. Приказната нуди одреден оптимизам: ликовите вршат дела на самопожртвуваност заради соседите и саканите (на пример, кога бремената мајка на Ген ќе се разболи од неухранетост, тој и неговиот брат се претставуваат како сираци и настапуваат на улица, фрлајќи ги парите ѕидовите на нивниот дом за да не бидат фатени). Под овој став за да може да се направи е длабоката вина и чувството на беспомошност на родителите. Кога децата екстатично врескаат поради трошка храна, родителите се раствораат од срам и тага. Уметноста е остро нацртана и експресивна, а наративот има таков природен ритам, лесно е да се вовлече во семејниот живот, правејќи ги читателите на катаклизмата да знаат дека ги чека уште пореални, поинтимни и потешки за прифаќање. И покрај неговата ужасна природа, ова дело е непроценливо за лекциите што ги нуди за историјата, хуманоста и сочувството.
